1. I tak to się zaczyna...

Wychodzę z klatki, w której się znajdowałem

 I po prostu świetnie sobie radziłem 

Muszę, muszę sobie z tym radzić  

Dlatego, że pragnę tego wszystkiego 

  Biegłem jak najszybciej mogłem. Nie chciałem spóźnić się na koncert, a jakoś tak wyszło, że zagadałem się z brunetką. To wszystko było dziwne. Gdybym opowiadał całe zdarzenie z parku nadużył bym tego słowa. Samo to, że była tak idealna było dosyć nienormalne, nie wspominając o tym, że tak nagle pojawiła się obok mnie. I Ci ludzie. Strasznie dziwnie na mnie patrzyli. Zupełnie jakbym wyszedł ze szpitala psychiatrycznego. A przecież jestem zupełnie normalny. 
  Zmęczony dopadłem barierek i przecisnąłem się przez blokadę ochroniarzy. Wbiegłem do garderoby i oparłem się o ścianę, próbując złapać oddech. 
 - Nathan masz 5 minut, jesteśmy spóźnieni... - odezwał się niby spokojnie Max. 
 - Chłopaki na prawdę bardzo Was przepraszam...
 - Daj spokój, idziemy.
   Rozejrzałem się po wielkim tłumie ludzi. Uśmiech mimowolnie zagościł na moich ustach. Nasi fani. Najlepsi na świecie. Poza moją świadomością rozległ się głos Thomasa. Wygłosił przeprosiny i takie tam. To ja powinienem się tłumaczyć, ale cóż. Moim największym szczęściem było posiadanie takich przyjaciół. Zawsze mogłem na nich liczyć. 
  I fani. To oni stanowili dla mnie największe oparcie poza chłopcami i rodziną. 
  Ten rok był dla mnie trudny. 
  Problemy zdrowotne. 
  Ból.
  Strach. 
  Nie przeszedłbym przez to wszystko, gdyby nie oni. Teraz mogłem znów śpiewać. Chciałem się im odwdzięczyć. Tysiące ludzi przychodziło tylko po to, żeby nas zobaczyć, posłuchać. Tysiące ludzi, którzy byli dla nas jak rodzina. Przejechałem wzrokiem po pierwszym rzędzie fanek. Moją uwagę przykuła dziewczyna w długiej, białej sukience. Skupiłem wzrok na jej twarzy, momentalnie przypominając sobie nieziemsko piękną dziewczynę z parku. Skyler. Uśmiechnąłem się do niej, jednak po chwili zmarszczyłem brwi. Jak to możliwe, że była tu. Jak to możliwe, że stoi w pierwszym rzędzie na naszym koncercie. Jak udało jej się dotrzeć tutaj tak szybko? Odwróciłem wzrok od ciemnowłosej i próbowałem skupić swoją uwagę na muzyce. Nie chciałem, żeby występ okazał się przeze mnie porażką. Śpiewając, ciągle wracałem wzrokiem do dziewczyny, jednak starałem się nie myśleć o niej. Jej tajemniczość rozpraszała mnie.
  Kiedy występ się skończył ona nadal tam stała. Patrzyła na mnie swoimi szarymi oczami. Uśmiech rozświetlał jej jasną, delikatną twarz. Zbiegłem po schodkach na ziemię i podbiegłem do dziewczyny. Przeskoczyłem barierkę, aby stanąć na przeciwko dziewczyny.
 - Skyler - uśmiechnąłem się na przywitanie.
 - Nie spodziewałem się Ciebie tutaj!
 - Chciałeś, żebym tu była - odpowiedziała wyjaśniającym tonem.
 - Co? - uniosłem brwi. - Przecież nie mówiłem nic o tym...
 - Nie musiałeś - posłała mi najpiękniejszy uśmiech jaki widziałem.
 - Nathan! Co robisz?! - usłyszałem z daleka głos Maxa.
 - Rozmawiam, nie przeszkadzaj mi! - odkrzyknąłem.
 - Rozmowy ze sobą nikomu nie służą, porozmawiaj lepiej z nami...
 - Nie rozmawiam ze sobą!
 - O, przepraszam! Jak powietrze ma na imię? Mary? Rose? - zadrwił, spoglądając ze sceny, po czym zszedł z niej i pokierował się do chłopaków.
   Zacisnąłem zęby, próbując się uspokoić, po czym zwróciłem się z powrotem do dziewczyny.
 - Może masz czas jutro? Moglibyśmy się spotkać?
 - Moglibyśmy.
 - Ale... Gdzie Ty właściwie mieszkasz? I jak będzie później?
 - Do jutra, Nathan - uniosła się delikatnie na palcach, żeby pocałować mnie w policzek, a później po prostu odeszła. 
  Nie miałem pojęcia jak się spotkamy, ale w tamtym momencie nie dbałem o to.
  Miała w sobie wszystko, co kochałem.
  Była tak bardzo wymarzona.
 
_________________________________________________________
Hejj. 
Jedno 'słowo'. 
WOW. 
Jesteście niesamowici!! 
Jesteśmy Wam bardzo, bardzo wdzięczne, że komentujecie i cieszymy się, że Wam się podoba. 
I taka tam notka ode mnie, jak to przeczytacie to odpowiedzcie na pytania.
Po pierwsze, poproszę Was o ogarnięcie strony  "I coś o historii.." < klikajcie w link.
Po drugie, pytanie jak podoba Wam się wygląd?? 
I po trzecie, najważniejsze pytanie. 
Podobają Wam się te pochyłe linijki tekstów z piosenek? 
Mi bardzo, haha. 
Okii. 
Jeszcze raz dziękuję, jeżeli Wam się podoba polecajcie to ff znajomym, przyjaciołom, rodzicom, babciom, whoever xx 
DZIĘKUJĘ.

+ omg jakie to krótkie:((
Następnym razem będą dłuższe ;*
Kocham, Kat x

PROLOG

Zapachem przypominasz ten dzień miłości początek,
Zapachem tylko teraz przypominasz tę wiosnę

Jak pierwszy raz

  Nazywam się Nathan. Mam 21 lat i jestem członkiem zespołu The WANTED.
Nie mam dziewczyny, nie żałuję samotnego życia. Chcę jeszcze poszaleć, być wolnym...
  Kolejny koncert, kolejne miasto. Została godzina.
 - Wolna godzina - mruknąłem do siebie.
  Jeszcze nigdy nie czułem się tak dziwnie. Wyszedłem na spacer. Nigdy wcześniej nie robiłem tego przed koncertami, ale teraz właśnie tego potrzebowałem.
  Dwie rzeczy.
  Świeże powietrze i ciche miejsce do przemyślenia niektórych spraw.
  Może nawet całego życia.
  Czułem się jak w bajce, mógłbym napisać książkę o swoim życiu, ale... ups - nie potrafię pisać.
Skierowałem się do parku, uznałem, że to jedyne miejsce w tym szarym mieście, w którym będę mógł się skupić.
  Poszedłem w niezaludnioną część parku, Stanąłem na mostu, patrząc na przepływającą pode mną wodę. Oparłem się o barierkę.Włożyłem do uszu słuchawki i włączyłem muzykę.
  Miałem być tylko ja, uspokajające dźwięki muzyki i mój umysł.
  Pozwoliłem opaść zmęczonym powiekom i odchyliłem głowę.
  Byłem strasznie zmęczony trasą i tak zwanym życiu w blasku fleszy.
Chylące się ku horyzontowi słońce drażniło moje przymknięte oczy, przez co odruchowo zacisnąłem je mocniej, marszcząc brwi. I wtedy po raz pierwszy zacząłem zastanawiać się, czemu jestem sam. Odpowiedź okazała się prosta. Nie spotkałem swojego ideału...
  Ciemne, długie włosy, jasna cera, drobna sylwetka i oczy o niezidentyfikowanym kolorze.
Na prawdę nie wymagałem zbyt wiele, chciałem mieć tylko swoją małą księżniczkę, dla której mógłbym zrobić wszystko...
  Nagle poczułem czyjąś dłoń na swoim ramieniu.
  Odwróciłem głowę, otwierając oczy i osłupiałem...
  Świat zaczął wirować, ale nie pozwoliłem temu odejść.

  Okazje są po to, żeby je wykorzystywać, zmiany są po to, by wyrwać się z monotonii.

  A z pojawieniem się jej wiele się zmieniło.

Może zbyt wiele ?